Για τo πως εμείς οι Ζακυνθινιές αρχίσαμε να φτιάχνουμε τα ξακουστά παξιμαδάκια κρασιού και πως τελικά έφτασε η συνταγή στο νησί μας, ντροπή μου αλλά δεν το γνωρίζω. Μπορεί να κρατάει κι αυτή από τους Ενετούς αλλά δεν είναι εδώ πια η μητέρα μου για να τη ρωτήσω, μα ούτε και η θεία Μαριάνθη.
Αυτό που σίγουρα ξέρω και θα συμφωνήσετε ίσως μαζί μου, όσοι τουλάχιστον από εσάς τα έχετε δοκιμάσει, είναι ότι μετά την πρώτη δαγκωματιά κανείς δεν κατάφερε να σταματήσει!
Θύμα της γοδέρνας (απόλαυση) τους, πέφτω κι εγώ κάθε φορά. Κι όταν τα φτιάχνω κι όταν τα αγοράζω από τον ξακουστό φούρνο που είναι πίσω από την εκκλησία του Αγίου Διονυσίου κοντά στο λιμάνι του νησιού.
Οι Ζακυνθινοί, είμαστε γνωστοί για τις μάντσιες (πλάκες) που κάνουμε και τις παρόλες (κουβέντες) που λέμε. Για το λόγο τούτο και να με συμπαθάτε παρακαλώ, δεν θα μπορούσε να μας ξεφύγει ούτε ο Άγιος Διονύσιος μα ούτε και τα πασουμάκια του.
Εδώ θα κάνω μια μικρή παρένθεση. Να ξέρετε ότι στη Ζάκυνθο μπορούμε να τα βάλουμε με όλους και με όλα, εκτός από τον Άγιό μας και προστάτη μας. Η μάντσια όμως είναι άλλο πράγμα, είναι η καλόκαρδη πλάκα.
Όσοι έχουν επισκεφθεί το νησί, θα έχουν ακούσει ότι κάθε χρόνο συμβαίνει ένα θαύμα. Τα πασουμάκια του Αγίου λιώνουν χωρίς κανείς να γνωρίζει το πως και το γιατί και τα παλιά, τα λιωμένα, μοιράζονται ως φυλαχτό στους πιστούς.
Οι Ζακυνθινοί όμως έχουμε το δικό μας τροπάρι και χωρίς πολλές περιστροφές, πήραμε τα λιωμένα πασουμάκια του Αγίου, το φούρνο, χωρίς την άδεια του φούρναρη φυσικά και φτιάξαμε τη δική μας ιστορία, η οποία περνάει από γενιά σε γενιά.
Ο Άγιος, έχοντας μεγάλη αδυναμία στα παξιμαδάκια, φοράει τα πασουμάκια του, βγαίνει κάθε βράδυ από την εκκλησία και πάει στο φούρνο για να ζυμώσει με την ησυχία του. Σαν ψηθούν, τα αφήνει στην άκρη να κρυώσουν. Μετά τα πακετάρει και τα πάει πεσκέσι (δώρο επίσκεψης) στον Άγιο Γεράσιμο στην Κεφαλλονιά. Κάθονται αντάμα λένε τα δικά τους και τρατάρει (κερνάει) τον παλιό καλό του φίλο. Πήγαινε έλα, πήγαινε έλα παιδάκια μου κάθε βράδυ, διασχίζοντας το πέλαο (πέλαγος) και τον Αίνο, πως να μη λιώσουν τα πασουμάκια του, μου λες;
Μια που αγαπάω την ιστορία αυτή αλλά και τις σερπιάδες (βλακείες) του τόπου μου, θα σας δώσω τη συνταγή της θείας Μαριάνθης, την πραγματική. Με τα χρόνια, νοικοκυρές και φουρναραίοι πρόσθεσαν κι άλλα υλικά, όπως σουσάμι, πορτοκάλι, γαρύφαλλο και κανέλλα αλλά εγώ φτιάχνω ακριβώς αυτή, δεν την αλλάζω και σας την τρατάρω.
Εάν θελήσετε να τα φτιάξετε να σας πω τα εξής:
1. Το λάδι είναι ελαιόλαδο.
2. Το κρασί, βερντέα Ζακύνθου (αν δεν έχετε, επιλέξτε λευκό κρασί με έντονα φρουτώδη αρώματα.
3. Η σταφίδα είναι μαύρη Ζακύνθου, αν δεν βρείτε χρησιμοποιείστε κορινθιακή.
Βάζουμε όλα τα υλικά σε ένα μεγάλο μπολ και τα ζυμώνετε καλά για να ανακατευθούν μεταξύ τους. Η ζύμη θα πρέπει να μπορεί να σταθεί. Μην ανησυχείτε δεν χρειάζεται mixer. Θα σας έλεγα να ξεκινήσετε με τη μισή ποσότητα από την συνταγή που σας δίνω γιατί δεν θα ξέρετε τι να κάνετε τόσα παξιμάδια.
Προθερμαίνετε το φούρνο και ψήνετε στους 200 βαθμούς. Μόλις ψηθούν, τα βγάζετε, τα χωρίζετε μεταξύ τους και τα ψήνετε ξανά για να γίνουν τραγανά και να μην έχουν υγρασία.
Σε 1/2 κιλό αλεύρι, θα φτιάξετε τέσσερεις μακρόστενες λωρίδες τις οποίες θα τις χαράξετε σε 20 περίπου παξιμάδια.
Λίγα λόγια για τη βερντέα από το Wines of Greece
H βερντέα είναι ένα παραδοσιακό λευκό πολυποικιλιακό κρασί, που παράγεται στη Ζάκυνθο, ένα νησί του Ιονίου πελάγους, στη Δυτική Ελλάδα, που για αιώνες ήταν στην κατοχή των Βενετών. Στη βενετική επιρροή οφείλει η βερντέα το όνομά της, από την ιταλική λέξη «verde», που σημαίνει «πράσινο», παραπέμποντας στο πράσινο χρώμα των σχεδόν άγουρων σταφυλιών που χρησιμοποιούνταν για την αύξηση της οξύτητας του κρασιού. Η βερντέα πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές του 19ου αιώνα και ταυτίστηκε με τη μετέπειτα αμπελοοινική ιστορία του νησιού.
Παρά το μικρό μέγεθος της Ζακύνθου, εδώ και αιώνες καλλιεργούνται εκεί πολλές δεκάδες γηγενών ποικιλιών αμπέλου. Χαρακτηριστική μαρτυρία, αποτελεί ένα ποίημα του 1601, όπου σε λίγους στίχους απαριθμούνται 34 ποικιλίες, οι περισσότερες εκ των οποίων επιβιώνουν έως και σήμερα! Ωστόσο, η ονομασία βερντέα δεν αναφέρεται σε ποικιλία αμπέλου, αλλά σε τύπο κρασιού. Οι κύριες ποικιλίες που συμμετέχουν στην παραγωγή της βερντέας είναι οι εξής: • Σκιαδόπουλο • Παύλος • Ρομπόλα • Γουστολίδι • Αυγουστιάτης
Η παραδοσιακή βερντέα ήταν ένα ξηρό, υψηλόβαθμο κρασί, με έντονη την αίσθηση της μακρόχρονης παραμονής σε δρύινα βαρέλια, παραπέμποντας σε κρασιά που θυμίζουν sherry. Σήμερα, συναντάμε βερντέες, που χωρίς να χάνουν τον παραδοσιακό χαρακτήρα τους, έχουν περισσότερο φρουτώδη αρώματα, μεγαλύτερη φρεσκάδα και πικάντικη γεύση. Το χρώμα τους είναι κεχριμπαρένιο. Τα κρασιά βερντέα φέρουν την ένδειξη «Ονομασία κατά Παράδοση» (ΟΚΠ).
Για να μας ακολουθήσετε στο Viber,
πατήστε στο σύνδεσμο
Βιβλιογραφία για τη βερντέα: http://www.newwinesofgreece.com/verdea/el_berntea.html
φωτογραφία κειμένου: https://gr.pinterest.com/pin/211458144977866247/
