Εκεί που νομίζεις πως έχεις δει και μάθει πολλά, σχεδόν τα πάντα, σε ότι αφορά τα βασικά τουλάχιστον, προκύπτει νέα ανατροπή και καινούργια δεδομένα. Αυτά που γνώριζες αναιρούνται, αλλάζουν κι αναθεωρούνται. Μαζί μ΄ αυτά αναδιοργανώνεσαι κι εσύ, καλείσαι να αλλάξεις και να βρεις νέο προσανατολισμό.
Για άλλη μια φορά η πραγματικότητα εμφανίζεται ανατρεπτική κι απρόβλεπτη. Σαν να βρισκόμαστε σ’ έναν μαραθώνιο μετ΄ εμποδίων, μόνο που τα εμπόδια που πρέπει να υπερπηδήσουμε έχουν ακανόνιστο μέγεθος και δυσανάλογη απόσταση μεταξύ τους. Εκεί που νομίζαμε ότι η διαδρομή γίνεται κάπως προσβάσιμη, καινούργια δοκιμασία ξεπρόβαλε και μάλιστα πολύ πιο ισχυρή τόσο σε ένταση όσο και σε διάρκεια.
Φαίνεται όμως πως σαν ομάδα τα καταφέρνουμε καλά. Πολύ καλά μάλιστα. Βρισκόμαστε σε μια στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας που λειτουργούμε συνετά με ατομική και συλλογική υπευθυνότητα κατά το πλείστον. Σαν να γινόμαστε περισσότερο άνθρωποι και περισσότερο πολίτες. Διατηρούμε τα μέτρα ασφάλειας, αντιμετωπίζουμε με περισσότερο σεβασμό και νοιάξιμο τον διπλανό μας (“διπλανός” είναι κι εκείνος που κοιμάται, τρώει και ζει δίπλα μας, μέσα στο σπίτι μας αλλά δεν προλαβαίναμε να τον πολυγνωρίσουμε πιο πριν..). Αναγνωρίζουμε και υπολογίζουμε την ύπαρξη των ηλικιωμένων που μέχρι πρόσφατα μας ήταν αόρατοι αν δεν μας χρησίμευαν ως baby sitters. Ανακαλύψαμε τις “ευπαθείς” ομάδες, σχετικά άγνωστη φυλή για πολλούς από εμάς. Αλλάξαμε τόσο πολύ μέσα σ’ ενάμιση μήνα περιορισμού; Μάλλον όχι.
Κάθε λαός διαπνέεται από το δικό του αρχέγονο συλλογικό ασυνείδητο ή αλλιώς DNA. Στο δικό μας λοιπόν έννοιες όπως η οικογένεια, η αλληλεγγύη, το φιλότιμο, η δικαιοσύνη, η ισοτιμία, η πειθαρχία και κάμποσα άλλα που μπορεί να ακούγονται ιδανικά αλλά είναι απολύτως πρακτικά, έχουν καταγραφεί ανεξίτηλα. Μπορεί να επισκιάστηκαν για πολύ καιρό από εφήμερες, ξενόφερτες ή ανόητες και φανταχτερές σειρήνες που παραπλανούσαν τάζοντας μια ζωή γεμάτη ηδονή και επιπόλαιη επιβίωση. Τη θέση του ανθρωπιστικού ιδεώδους σκέπασε για χρόνια το ναρκισσιστική ιδεώδες, το τεράστιο Εγώ με την υποσημείωση, στα ψιλά γράμματα πάντα, πως αυτό το Εγώ για να σταθεί θα υπηρετεί μονίμως και αδιαλείπτως το Χρήμα και κατ’ επέκταση εκείνους που το ελέγχουν.
Όπως κάθε παιδί επηρεάζεται από το αντίστοιχο οικογενειακό περιβάλλον, το ίδιο συμβαίνει και με τα κοινωνικά σύνολα που επηρεάζονται και καθοδηγούνται από τους αντίστοιχους οδηγούς. Δεν είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι ένας ατίθασος λαός όπως ο δικός μας, υπακούει στο σύνολό του (βεβαίως υπάρχουν εξαιρέσεις, πάντα υπάρχουν!) έναν μάλλον παλιομοδίτη επιστήμονα που μεταφέρει επώδυνες ειδήσεις χωρίς να επιδεικνύει τίποτα από την προσωπική του ζωή, την επιστημονική του κατάρτιση ή την κρατική ισχύ που προφανώς έχει;
Φαίνεται πως είχε λείψει για καιρό ο ουσιαστικός ρόλος του Πατέρα απ’ αυτόν τον τόπο. Υπερίσχυσε το μοντέλο της υπερ – δοτικής μητέρας και του αχνού έως ανύπαρκτου πατέρα με αποτέλεσμα τα παιδιά να χάσουν τα όρια μέσα κι έξω κι έτσι να χάσουν τον προσανατολισμό και την ταυτότητά τους.
Στις κρίσιμες όμως ώρες, αποδεικνύεται πως το συλλογικό ασυνείδητο παραμένει ενεργό αρκεί κάποιος να το αφυπνίσει με το σωστό τρόπο. Αυτή τη στιγμή φαίνεται πως οι συνειδήσεις ακολουθούν τον Πατρικό λόγο που εκφράζεται με δυο φωνές, εκείνη της σύνεσης, της λογικής, της ανθρωπιάς, της ψυχραιμίας, της υπομονής και της επιμονής αλλά κι εκείνη της συνέπειας, της σταθερότητας και της αυστηρότητας όταν χρειαστεί.
Ίσως να μην έχουμε χάσει εκείνα που θα μας κάνουν καλύτερους, ίσως να χρειαζόμαστε επαρκείς και καλούς γονείς για να γίνουμε κι εμείς οι κατάλληλοι γονείς.
