Το «ΟΚ!! ΣΟΡΡΥ!!» δεν είναι απάντηση.
Για την ακρίβεια, είναι συγκεκαλυμμένη αγένεια. Ένα απαξωτικό «άντε παράτα μας», το οποίο συνοδεύεται με σκέψεις γεμάτες μπινελίκια. Νοιώθεις ότι δεν φταις, ότι αδικείσαι, ή μήπως φταις; Αν σας έρθει η επιθυμία να μπείτε στη θέση αυτού που απαντάει με ένα ξερό «ΟΚ!!! ΣΟΡΡΥ!!!», μπορείτε να συμπληρώσετε ό,τι σας έρχεται κατά νου για το τι μπορεί να σκέφτεται το «αντίπαλο δέος». Μόνο που δέος δεν το λες. Ένας αντίπαλος άδειος τενεκές είναι. Ότι κι αν σκεφτείτε για λογαριασμό του, να είσαστε σίγουροι ότι θα έχετε πέσει μέσα. Επίσης αν θέλετε, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και κινήσεις με τα χέρια σας, παρομοιάζοντας με αυτό τον τρόπο την βαθύτατη επιθυμία του. Να σας βρίσει και να σας χέσει πατόκορφα γιατί τον ξεβολέψατε. Φασκελώστε ελεύθερα. Όμως καλό θα είναι να χρησιμοποιήσετε και τα δύο χέρια, φωνάζοντας «να ρε ναααααα» προς όλες τις κατευθύνσεις. Ότι κι αν νοιώσετε μέσα θα έχετε πέσει ξανά. Τώρα βέβαια, τα μπινελίκια και όλα τα υπόλοιπα χορευτικά, τα κάνει ο φταίχτης και ποτέ ο παθών. Κακώς.
Και η ιστορία τελικά ποια είναι; Υπόθεση parking.
Παρκάρω πάντα στην θέση μου. Το ίδιο κάνουν και οι υπόλοιποι ένοικοι, ως οφείλουμε δηλαδή. Η διπλανή μου, κοπελίτσα φρεσκοπαντρεμένη έχει το ύφος «πιάσαμε τον Πάπα από τα αυτιά» και ο κύριος, σκυθρωπός πάντα, είναι ο «νταξ ρε συ». Πώς να το κάνουμε τώρα, τα παιδιά έχουν μια διαφορετική αντίληψη για τη ζωή και την ευγένεια απ’ ότι φαίνεται. Θα το κρίνουμε και αυτό τώρα;
Στην θέση parking που της ανήκει, εκτός από το αυτοκίνητό της, παρκάρουν και την μηχανή του «νταξ ρε συ». Μέχρι εκεί κανέναν πρόβλημα, αν και από τον κανονισμό δεν επιτρέπεται. Είπαμε όμως, να δείχνουμε κατανόηση. Κακώς.
«Τι με νοιάζει εμένα τι κάνουν τα παιδιά» είπα, η οποία έχω αποφασίσει ότι μικροπρέπειες και ξεσυνέρια στην δικιά μου τη ζωή δεν χωράνε. Αυτά είναι για τους αργόσχολους και τους πικρόχολους και αποδείχτηκε ότι δεν τα είχα καταλάβει καλά.
Λίγες ημέρες μετά, βρίσκω τον καθρέφτη του αυτοκινήτου μου, από την πλευρά του συνοδηγού κουνημένο. Προς τα έξω.
«Δεν θα χώραγε, ίσως ήταν και φορτωμένη με ψώνια, άσε το κορίτσι τώρα» σκέφτηκα γιατί την δικαιολογία την έχω έτοιμη. Για τους άλλους όμως, όχι για τον εαυτό μου κι έτσι δεν είπα τίποτα. Κακώς.
Δύο ημέρες μετά, είχαμε τα ίδια. Ο καθρέφτης είχε πάει βόλτα. Κούνησα το κεφάλι μου λίγο συγχυσμένη και σαν να μην με αφορούσε το «θέμα», μπήκα στο αυτοκίνητο μου και βουρ για τη δουλειά. Εννοείται ότι ξέχασα τον καθρέφτη, με βλακείες θα ασχολούμαστε τώρα; Κακώς.
Την ίδια εβδομάδα μετά από το δεύτερο συμβάν, βρήκα για άλλη μια φορά τον καθρέφτη να κοιτάζει αφηρημένος αλλού. Βγήκα από το αυτοκίνητο και ομολογώ ότι είχα γίνει κατακόκκινη σαν τσαγιερό έτοιμο να εκραγεί.
Η κυρία που έχει πιάσει τον Πάπα από τα αυτιά, παρκάρει όσο το δυνατόν πιο κοντά το αυτοκίνητό της στο δικό μου, με αποτέλεσμα η ίδια να μην χωράει να βγει. Δεν το παρκάρει ποτέ κοντά στην μηχανή του άντρα της, του κυρίου «νταξ ρε συ». Ξέρετε γιατί; Μα γιατί ο κύριος και αφέντης της θα πρέπει να καβαλάει τη μηχανή του με την άνεσή του και οι υπόλοιποι μπορούμε να πάμε να κουρευτούμε. Θέλουμε δεν θέλουμε. Αμέ.
Έτσι λοιπόν, ξεφορτώνει το αυτοκίνητό της και προσπαθώντας να περάσει την κορμοστασιά της ανάμεσα σε δύο κολλημένα σχεδόν αυτοκίνητα, πράγμα αδύνατον, δεν της κόβει η κεφάλα της να κάνει ένα μικρό κύκλο και να φύγει από την πίσω πλευρά του αυτοκινήτου της χωρίς να με ενοχλήσει. Εδώ που τα λέμε γιατί να χαλάσει φαιά ουσία, τη δικιά της περιουσία θα χαλάσει; Μισό λεπτό γιατί κάτι δεν κατάλαβα. Ποια φαιά θα χαλάσει; Ναι αυτό.
Δεν σας κρύβω ότι ήθελα να της τραβήξω μια κλωτσιά στην μούρη του αυτοκινήτου. Ή ακόμα καλύτερα να κλωτσήσω τη μηχανή, του πολλά βαρύ και όχι, πάνω στο αυτοκίνητό της αλλά σκέφτηκα ότι θα λερώσω το κάρμα μου και το σύμπαν θα μου θυμώσει κι έτσι δεν το έκανα.
Μπήκα λοιπόν στο αυτοκίνητό μου και συνέταξα ένα μήνυμα στο κινητό.
Έβαλα και το γελοίο «πλιιιιιιιιζ» αλλά και την χαμογελαστή φατσούλα, που συνοδεύει ένα καθώς πρέπει ξεχεστήριο μήνυμα, για να φανώ «φιλική προς το περιβάλλον», παρόλο που μόνο έτσι δεν ένοιωθα.
Περίμενα …
Και ήρθε η απάντηση που τα έλεγε όλα!
«ΟΚ!!! ΣΟΡΡΥ!!!»
Άστραψαν και μπουμπούνισαν τα μέσα μου. Χρειαζόμουν μια συγγνώμη γιατί πολύ απλά ήμουν σίγουρη ότι μου την όφειλε. Δεν μπορεί να κουτουλάς με τον πισινό σου μονίμως τον καθρέφτη και να μην παίρνεις χαμπάρι. Αν δεν παίρνεις χαμπάρι τότε αγάπη μου δεν έχεις πισινό έχεις πλατφόρμα, πώς να το κάνουμε. Το μήνυμα όμως δεν λέει ότι δεν το έχεις καταλάβει, γιατί και το λάθος ανθρώπινο είναι και η συγγνώμη καλοδεχούμενη. Όμως πώς να το κάνουμε, όταν κάτι δεν το έχεις συνειδητοποιήσει, γιατί λόγου χάρη έχεις έναν αφηρημένο πισινό, τότε το γράφεις κάπως αλλιώς. Λες ένα «ζητώ συγγνώμη, δεν το κατάλαβα» όχι «ΟΚ!!! ΣΟΡΡΥ!!!».
Με έθιξε, όχι η έλλειψη αγωγής της, αλλά αυτό που μου θύμισε. Ότι σε μια Κυρία ποτέ κανείς δεν φέρεται απαξιωτικά, γιατί δεν τον παίρνει να το κάνει. Δεν του περνάει καν από το μυαλό. Σε μια Κυρία δεν κοπανάς τον καθρέφτη και δεν τρέχει τίποτα, την σέβεσαι χωρίς να χρειάζεται να σου υπενθυμίσει κανείς έννοιες και λέξεις. Μόνο και μόνο η ύπαρξή της, σε βάζει κατευθείαν στην θέση σου, χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Στο μυαλό μου ήρθε η γραφική και λατρεμένη Lady Violet από την σειρά Downton Abbey και οι φράση που είχε χρησιμοποιήσει, «vulgarity is no substitute for wit».
Mea Culpa
(photo: Maggie Smith – Downton Abbey – whatsontv.co.uk)
