Οδηγούσα και η μόνη επιθυμία που είχα ήταν να έρθει η Έλλη στο σπίτι μου, να καθίσουμε οκλαδόν στον καναπέ, να την πάρω μια τεράστια αγκαλιά, να πούμε ένα σωρό από βλακείες, να τις τραβήξω τις δυο κοτσίδες της, να ακούσω το γάργαρο γέλιο της και να δω τα λακκάκια στα μάγουλά της.
Η Έλλη δεν μπορούσε να έρθει, τουλάχιστον όχι σήμερα και καθώς άλλαζα ταχύτητα, πριν καταλήξω τι θα κάνω ακριβώς με τις μελιτζάνες που μόλις είχα αγοράσει, η οσφρητική μου μνήμη γέμισε με το άρωμα GIVENCY III κι από εκεί ξεκίνησαν όλα.
Την ‘’γνώρισα’’ την εποχή που ήμασταν ωάρια στις εφηβικές ωοθήκες δυο όμορφων κι ανέμελων κοριτσιών, που τους έλαχε να είναι συμμαθήτριες στην μεταπολεμική Αθήνα. Μετέπειτα, παντρεμένες πια και με τα στερνοπούλια τους αγκαλιά, την Έλλη κι εμένα, από ένα τυχαίο γεγονός συναντήθηκαν ξανά κι έμειναν μαζί μέχρι τα στερνά τους κι αυτό γιατί έπρεπε να γίνει η Έλλη για εμένα …
Μείγμα με ταλκ και νερό για να φάνε το μεσημεριανό τους οι κούκλες μας.
Ανάβαση στην Πάρνηθα με τους γονείς και διαμονή στο ξενοδοχείο Κυκλάμινα, αραχτές το βράδυ μπροστά από το τζάκι να παρακολουθούμε τις βαρετές συζητήσεις των μεγάλων και να παίζουμε με τον Μπλάκι, το μαύρο κανίς.
Χοροπηδητό πάνω στο παγωμένο από το χιόνι βαρέλι και η αναπάντεχη βουτιά στα κρυστάλλινα έγκατά του, για να μας μαζέψουν αμέσως μετά σαν βρεγμένα τρεμάμενα γατιά. Ακολούθησαν παρατηρήσεις και συμβουλές καλής διαγωγής για κορασίδες.
Το μυστικό μπλε τετράδιο Άγκυρα που κρύβαμε κάτω από το θρανίο για να σχολιάζουμε ελεύθερες καθηγητές και συμμαθητές παριστάνοντας ότι κρατάμε σημειώσεις και υπογράφοντας φυσικά με ψευδώνυμα για να μην μας ανακαλύψει κανείς. Γουρούνι η Έλλη, Μπουζούκι εγώ. Έτσι με αποκαλούσε, γιατί το μυαλό μου ταξίδευε μονίμως πάνω από το κεφάλι μου και πιθανολογώ ότι το ίδια θα πιστεύει και σήμερα (το καλό που της θέλω).
Τα προβλήματα στο σπίτι και η άνιση σπαζοκεφαλιά με τα ακαταλαβίστικα μυαλά των μεγάλων αλλά και τις πράξεις τους.
Το πρώτο ταξίδι στην Αγγλία και η ανακάλυψη του αρώματος GIVENCY III καθώς και τα ποτ-πουρί σε υφασμάτινα πουγκιά με άρωμα λεβάντας για τα συρτάρια, από τα Marks & Spencer.
Τα πάρτι της Λεοντείου Σχολής στην Πατησίων, τα μεγαλύτερα αγόρια, οι πρώτοι ανεκπλήρωτοι πόθοι, τα κλάματα, οι αγκαλιές, οι κοπάνες και το Hotel California των Eagles να παίζει κάθε πρωί και να χάνουμε το σχολικό έχοντας μια μόνιμη απορία, ‘’ποια να ήταν άραγε τα μυστικά παιχνίδια του έρωτα;’’ και οι αδικαιολόγητες απουσίες να τρέχουν …
Οι ατελείωτες απογευματινές τηλεφωνικές συνομιλίες που συνοδευόταν από την απαραίτητη κατσάδα.
Τα πρώτα ραντεβού στου Φλόκα και το βασικό ερώτημα ‘’τι να φορέσω;’’
Μουσική και πάρτι, αγόρια, σφιχταγκαλιαστά μπλουζ στο ημίφως και το πρώτο φιλί. Η μυρωδιά του καπνού στα ρούχα μας αλλά και στην ανάσα μας. Η τιμωρία που δεν ήταν άλλο από ατελείωτες συμβουλές κι εμείς, καθισμένες δίπλα-δίπλα με τα κεφάλια κατεβασμένα να κοιτάμε τις μύτες των παπουτσιών μας βαριεστημένα και να λέμε κάθε τόσο ”μάλιστα”.
Το πρώτο μεθύσι και ‘’χικ πως θα το κρύψουμε;’’ Μα με διπλό ελληνικό βέβαια!
Το μιλφέϊγ από το ζαχαροπλαστείο Δέσποινα.
Καλοκαιρινές δίαιτες και το μαγικό αντηλιακό από baby oil, ιώδιο και ξύδι, τις μέλισσες να μας κυνηγούν κι εμείς να ξεροψηνόμαστε μέχρι να αλλάξουμε δέρμα. Αμέσως μετά ακολουθούσε η διαδικασία του γιαουρτιού και ”μην με αγγίζεις”.
Οι προσδοκίες και τα όνειρα.
Ανεξεταστέες ή όχι και ουφ την περάσαμε κι αυτή τη χρονιά και στα σκονάκια να έχουμε πάρει μεταπτυχιακό.
Νεσκαφέ με το κουτάλι της σούπας για να μείνουμε ξύπνιες το βράδυ, να διαβάσουμε.
Επιτέλους απόφοιτες, επιτέλους ελεύθερες και ξανά ο έρωτας ανάμεσα στα πόδια μας να μας βασανίζει, σώμα και μυαλό.
Σπουδές, δουλειές, απογοητεύσεις και οι προδοσίες.
Βόλτα στα μπαράκια με προτίμηση το 17 επί της οδού Βουκουρεστίου, μαζί με όλους τους λόγιους της εποχής κι εμείς ανάμεσά τους, σαν χαμένα κοτόπουλα να παριστάνουμε τις μεγάλες και στην ερώτηση του μπάρμαν ‘’τι θα πιείτε;’’ να μην μπορούμε να απαντήσουμε κόκα-κόλα σκέτη.
Οι απώλειες και τα σπίτια να αρχίζουν αδειάζουν από αγαπημένες παρουσίες για πάντα που μαζί τους έπαιρναν και τη δικιά μας ψυχή. Η γη να σείεται κάτω από τα πόδια μας και να κρατάμε όρθια η μια την άλλη με όποιο κόστος.
Όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν κι άφησαν το ‘’γιατί’’ να αιωρείται. Δικαιολογίες και λάθη, γκρεμοτσακίσματα και ”πιάστο πάλι από την αρχή”.
Αλλαγή πλεύσης και το χαμόγελο με τα λακκάκια να φωτίζει και πάλι το πρόσωπό της.
Η Έλλη ταγμένη στους σκύλους κι εγώ στους γάτους.
Γάμος, παιδιά, βαφτίσεις και υποχρεώσεις και το σπίτι να γεμίζει πάλι από την αρχή ελπίδα και μπουσουλίσματα …
Και σήμερα άκουσα εκείνη τη φωνή του πρώτου της παιδιού να μου λέει ‘’σκεφτόμαστε με την αδελφή μου τι θα φτιάξουμε για δώρο στη μαμά. Λέμε να μαγειρέψουμε …’’
Η Έλλη σήμερα έχει τα γενέθλια της και δεν βρήκα άλλο τρόπο για να της πω πόσο πολύ την αγαπάω και μοιάζουν οι λέξεις περιττές και λίγες…
Χρόνια πολλά και υπέροχα να έχεις Γουρουνάκι μου.
Υπογραφή
Το Μπουζούκι σου
Για να μας ακολουθήσετε στο Viber,
πατήστε στο σύνδεσμο
agnostoi.gr
