‘Χθες βράδυ είδα στο όνειρό μου πως με κυνηγούσε ένα γεράκι κι εγώ δεν μπορούσα να τρέξω γιατί τα πόδια μου ήταν πολύ λεπτά κι αδύναμα και παραπατούσα ανάμεσα σε κάτι κοφτερές πέτρες. Προσπαθούσα να τρέξω αλλά τα πόδια μου δεν με βοηθούσαν και το γεράκι ερχόταν καταπάνω μου…’.
Ο Κώστας βρίσκεται στο τελευταίο έτος της γναθοχειρουργικής και παρά το ότι έχει εξαιρετικούς βαθμούς και άριστες αξιολογήσεις, παθαίνει κρίσεις πανικού όταν σκέφτεται ότι θα αναλάβει επεμβάσεις χωρίς τον επόπτη καθηγητή. Επίσης αν και έχει κάμποσες ερωτικές σχέσεις με γυναίκες αναρωτιέται μήπως είναι ομοφυλόφιλος επειδή είναι παραπάνω συναισθηματικός και ανασφαλής από τους φίλους του.
‘Είδα πως ήρθε η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας και μου ζητούσε να πληρώσω ένα υπέρογκο ποσό κι εγώ προσπαθούσα να την πείσω ότι δεν ήταν αυτά τα δικά μου κοινόχρηστα, εκείνη όμως επέμενε..’
Η Γιώτα είναι εργαζόμενη σε σούπερ μάρκετ, σύζυγος και μητέρα δύο μικρών παιδιών. Το τελευταίο διάστημα την παίρνουν τα κλάματα με το παραμικρό και νιώθει ανήμπορη να ανταπεξέλθει στις οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις της.
Ο Κώστας και η Γιώτα είναι δυο χαρακτηριστικά δείγματα ανθρώπων με χαμηλή αυτοεκτίμηση, ευνουχισμένοι,ενοχικοί και φοβισμένοι. Κι οι δυο έχουν δεχτεί πολύ μεγάλη πίεση από τους γονείς, που μετά από πολλούς μήνες ψυχοθεραπείας μπόρεσαν να παραδεχτούν το μέγεθος της γονεϊκής επιρροής και σιγά σιγά αντιλαμβάνονται και τις επιπτώσεις στη ζωή και τις επιλογές τους. Κι οι δυο είναι έξυπνοι άνθρωποι που έχουν αγωνιστεί πολύ να τα καταφέρουν, ευγενικοί κι ευαίσθητοι στα συναισθήματα των άλλων. Τα δικά τους δυσκολεύονται να τα αφουγκραστούν επειδή σχεδόν πάντα τα κατακρίνουν. Για τα περισσότερα προβλήματά τους ευθύνονται οι ίδιοι και για κάποιο λόγο έχουν κατανόηση για όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό τους. Αυτός είναι πάντα στο σκαμνί του κατηγορούμενου (!).
Ο Κώστας έχει έναν πολύ χειριστικό πατέρα που θεωρεί πως ο γιος του είναι κτήμα του κι είναι υποχρεωμένος να υπακούει σ’ αυτόν εκπληρώνοντας τα δικά του όνειρα και ικανοποιώντας τις δικές του επιθυμίες. Έτσι ήταν πάντα εξαιρετικά αυστηρός και απαιτητικός από το παιδί του από πολύ μικρή ηλικία. Χαρακτηριστικά όπως θυμάται ο Κώστας όταν ήταν πέντε χρονών περίμενε με τεράστια αγωνία το καινούργιο ποδήλατο που του είχαν τάξει οι γονείς. Η λαχτάρα του όμως μετατράπηκε σε εφιάλτη όταν είδε πως το ποδήλατο που του είχε διαλέξει ο πατέρας του ήταν πολύ ψηλότερο από εκείνον. Τέτοιος είναι ο πατέρας του Κώστα, τα ξέρει όλα όσα αφορούν το γιο του από το τι πρέπει να τρώει, πόσες ώρες να κοιμάται, ποιους φίλους πρέπει να έχει, αν και κανείς δεν θα νοιαστεί όπως οι γονείς, σε ποια σχολή θα φοιτήσει, τι δουλειά πρέπει να κάνει μέχρι το ποια γυναίκα του ταιριάζει. Ο Κώστας οφείλει να εκπληρώνει τις εντολές χωρίς διαφωνία, άλλωστε ο πατέρας φροντίζει να τον κοιμίζει με αδρά οικονομικά ανταλλάγματα.
Η περίπτωση της Γιώτας έχει άλλη μορφή χειραγώγησης. Προερχόμενη από οικογένεια βιοπαλαιστών οι γονείς της και κυρίως η μητέρα της φρόντιζε να την γεμίζει ενοχές για καθετί υλικό που επιθυμούσε και ταυτόχρονα να της κόβει τα φτερά σε κάθε όνειρο και φιλοδοξία λέγοντας πως ‘αυτά δεν είναι για εμάς’ όταν η Γιώτα ονειρευόταν να γίνει καθηγήτρια γαλλικών. Τα γαλλικά που μάθαινε στο φροντιστήριο ήταν το καταφύγιό της από τη μιζέρια του σπιτιού. Ονειρευόταν το Παρίσι και φανταζόταν πως ζούσε την εποχή της Piaf για να μην ακούει τους καυγάδες στο σπίτι. Η μητέρα της δεν της έδωσε ποτέ μια ανοιχτή αγκαλιά. Ήταν πάντα κουρασμένη και απασχολημένη με δουλειές και η Γιώτα ένιωθε υπεύθυνη για όλο αυτό. Σήμερα ανακαλύπτει ότι όλες της οι επιλογές είναι αποτέλεσμα των χειρισμών της μητέρας της: δεν σπούδασε γιατί ‘δεν είναι για μας αυτά’, παντρεύτηκε ένα άντρα που δεν την επιθυμεί απλά δεν θυμώνει όπως ο πατέρας της, εργάζεται σε μια επιχείρηση που εργαζόταν και η μητέρα της, μέχρι που μαγειρεύει ότι της πει η μητέρα της η οποία φυσικά..τα ξέρει όλα, είναι ο φωτεινός παντογνώστης!
Πίσω από το προ κάλυμμα της Sagrada Familia, της ιερής οικογένειας, δεν αποκλείεται να βρει κανείς τους βαμπιρικούς γονείς που χρησιμοποιούν ουσιαστικά τα παιδιά τους σαν μέσω της δικής τους σωματοψυχικής επιβίωσης. Από την οικονομική αφαίμαξη μέχρι την έμμεση ή άμεση χειραγώγηση και τον συναισθηματικό εκβιασμό, η χειριστική εργαλειοθήκη είναι τεράστια. Γιατί κάτω από τον απατηλό μανδύα της γονεϊκής αγάπης βρίσκεται η υποσυνείδητη εντολή: ο θάνατός σου, η ζωή μου!
Όσο αποτρόπαιο κι αν ακούγεται η φύση δεν αποτρέπει τον οικογενειακό κανιβαλισμό στο ζωικό βασίλειο αφού κάμποσα είδη βιάζουν, σκοτώνουν και τρώνε τα παιδιά τους όπως το συμπαθέστατο κατά τα άλλα δελφίνι, οι χιμπατζήδες, τα λιοντάρια, τα κουνέλια, οι πολικές αρκούδες, οι σκίουροι, οι θαλάσσιες ενυδρίδες και κάμποσα άλλα ακόμη. Οι επιστήμονες παρατήρησαν πως το κίνητρο αυτών των κανιβαλιστικών πράξεων είναι συχνά η επιβίωση του γονέα λόγω έλλειψης τροφής, αλλά επίσης η διεκδίκηση της αποκλειστικότητας του θηλυκού, η κυριαρχία στην αγέλη αλλά και η πλήξη!
Στην Ελλάδα του 2019 ανακαλύπτουμε πόσο πίσω έχουμε μείνει σαν άτομα αλλά και σαν σύνολο απέναντι σε άλλες χώρες που η τεχνολογία και οι κοινωνικές δομές λειτουργούν υπέρ του πολίτη και δεν έχουν το σύνδρομο της σφιγγοφωλιάς, έχουν αποκαθηλώσει την ιερή εικόνα των γονιών. Τους έχουν τοποθετήσει στην ανθρώπινη διάστασή τους, δεν είναι παντοδύναμοι ούτε πανταχού παρόντες. Εμείς εδώ ακόμη αναρωτιόμαστε γιατί η δική μας οικονομική κρίση είναι τόσο βαθιά ενώ οι άλλοι τα καταφέρνουν καλύτερα χωρίς να διαλύονται οι κοινωνικοί θεσμοί. Η διαπίστωση πως η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της αντιπροσωπεύει ακριβώς γι’ αυτή την κανιβαλιστική διάσταση της ελληνικής οικογένειας που υποσυνείδητα ή και συνειδητά ακρωτηριάζει τα παιδιά της, τους στερεί κάθε ψυχικό εφόδιο αυτοπεποίηθησης προκειμένου να τα κρατήσει κοντά σε μια ατέλειωτη μετάγγιση φρέσκου αίματος και ενέργειας.
(Φωτογραφία: Downton Abbey)
