[/wpca_cookie_allow_code]Βοηθάμε τα παιδιά που μας έχουν ανάγκη
Παρά το ότι νομικά, η ισχύ των συμβολαίων στηρίζεται στην αποδοχή και την υπογραφή ευθύνης των εμπλεκομένων, στα άτυπα ενδοοικογενειακά συμβόλαια μπορούν να ισχύουν άλλα, περίεργα και παράδοξα. Φαίνεται πως υπάρχουν αρκετοί που υποστηρίζουν πως τα παιδιά είναι υποχρεωμένα να αναλαμβάνουν την διαβίωση των γονιών και την άνευ όρων “υιοθεσία” τους.
Βεβαίως αυτή η περιγραφή δεν αφορά σε τίποτα τις σχέσεις αγάπης, στοργής και τρυφερότητας που έχουν καλλιεργηθεί με τα χρόνια στο οικογενειακό περιβάλλον. Ούτε αναφέρεται στην αυθόρμητη ηθική και συναισθηματική δέσμευση ανταπόδοσης εκ μέρους του παιδιού προς τους γονείς που υπήρξαν συνοδοιπόροι, δάσκαλοι ζωής, συναισθηματικά ζωντανοί και αυθεντικά δοτικοί.
Τα παραπάνω “συμβόλαια” αφορούν τις σχέσεις εκείνες που σε όλη τη διάρκεια της οικογενειακής ζωής ή κατά το μεγαλύτερο μέρος της, οι αρχικοί συμβαλλόμενοι, δηλαδή οι γονείς (ή ο γονιός), δημιούργησαν μια σύμβαση που παγίδευσε υπογείως το παιδί σε μια ατελείωτη υπό-χρέωση. Του ανέθεσαν χωρίς την συγκατάθεσή του, ένα τεράστιο και αμείωτο χρέος εφ’ όρου ζωής να σκέφτεται και να υπολογίζει μόνο το καλό και το συμφέρον του γονέα. Είναι σαφές πως εδώ αναφερόμαστε σε σχέσεις συμφέροντος και καθαρής εκμετάλλευσης που κακοποιεί συναισθηματικά αλλά και υλικά πολλές φορές τον πιο αδύναμο, δηλαδή το παιδί ανεξαρτήτου ηλικίας.
Για να μπορέσει να εξυπηρετήσει αυτή την παράλογη και μονόπλευρη συνθήκη, το παιδί θα πρέπει να παραμερίσει και να αγνοήσει τον ίδιο του τον εαυτό. Θα πρέπει λοιπόν να αντικαταστήσει τις προσωπικές του ανάγκες και επιθυμίες μ’ εκείνες των γονιών του που σύντομα θα τις υπολογίζει για δικές του, χάνοντας έτσι την επαφή με τον εαυτό του. Κατά συνέπεια μεγαλώνει κανείς κυνηγώντας επιδόσεις κι αποτελέσματα σαν μηχανή απόδοσης. Δεν καταφέρνει ποτέ να κρατήσει την ικανοποίηση της επιτυχίας ενός στόχου, αφού ουσιαστικά δεν είναι δικός του, κι ακολούθως αναζητά την επόμενη επιτυχία χωρίς όμως να μπορεί να γευτεί τη χαρά της και να γεμίσει το εσωτερικό κενό. Η κατάθλιψη είναι η απόδειξη της εγκατάλειψης του εαυτού γι’ αυτό και στην προκειμένη περίπτωση λειτουργεί σαν σειρήνα έκκλησης βοήθειας. Τα καταθλιπτικά στοιχεία που προκύπτουν αποκαλύπτουν την ανάγκη επιστροφής στον εαυτό, σ’ αυτά που πραγματικά χρειάζεται, στην ανακάλυψη των αυθεντικών επιθυμιών και την φροντίδα των προσωπικών αναγκών.
Η αναγνώριση αυτού του παράδοξου συμβολαίου και η ανάλυσή του, οδηγεί και στο λύσιμό του. Όσο κουβαλά κανείς μέσα του τέτοιες δεσμεύσεις, αδυνατεί να απελευθερώσει τις δυνατότητές του για προσωπική εξέλιξη και βελτίωση. Σκοντάφτει συνεχώς στις παραπλανητικές υποχρεώσεις ενός άγραφου υποσυνείδητου ηθικού συμβολαίου που δεν έχει βέβαια υπογράψει αλλά συνεχίζει να υπηρετεί. Όταν όμως μπορέσει να λύσει μέσα του αυτές τις παραδοξότητες αναλαμβάνοντας ο ίδιος να κρίνει τι χρειάζεται και υιοθετώντας ως ενήλικας το εγκαταλελειμμένο και πολλές φορές κακοποιημένο παιδί που φέρει μέσα του, πολλά αλλάζουν προς το καλύτερο και τότε είναι που ανοίγει ο δρόμος της αυτοβελτίωσης εφ’ όρου ζωής.
