Οι νέες έκτακτες συνθήκες επιβάλλουν και νέες καθημερινές συνήθειες που έρχονται να
δοκιμάσουν τη λογική, τη συνείδηση, τις ψυχικές αντοχές και τις σχέσεις. Όλες οι σχέσεις
θα μπουν σε δοκιμασία, τόσο οι επαγγελματικές, κοινωνικές, φιλικές και προσωπικές όσο
και η σχέση με τον εαυτό μας.
Είναι εντυπωσιακά ενδιαφέρον, πως μόλις έγιναν γνωστά τα νέα δεδομένα, ξεκίνησε ένας
καταιγισμός πληροφοριών και οδηγιών από τα πιο πρακτικά θέματα μέχρι τα πιο
προσωπικά για το πώς θα συνεχίσουμε να ζούμε από δω και στο εξής. Κατόπιν οδηγιών
άραγε;
Σε ότι αφορά τα πρακτικά ζητήματα πρόληψης, διαχείρισης και αντιμετώπισης, είναι
λογικό πως χρειαζόμαστε καθοδήγηση από τους ειδικούς. Διαβαίνουμε περιοχές
αχαρτογράφητες, δεν ξέρουμε πως να προφυλαχτούμε και πως να προφυλάξουμε.
Ωστόσο, χρειαζόμαστε τόσες πολλές οδηγίες για το πως θα μείνουμε μόνοι στο σπίτι ή με
τους δικούς μας ανθρώπους; χρειαζόμαστε τόσες προτάσεις από ανθρώπους που δεν μας
γνωρίζουν κι ούτε εμείς τους γνωρίζουμε, δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ, δεν έχουμε κάνει
παρέα για να μας πουν πως θα ζήσουμε με τις επιλογές μας;
Σαφώς δεν είναι πάντα επιλογή η μοναξιά ή η συνύπαρξη με κάποιον άλλο, αλλά δεν είναι
αυτή η πλειοψηφία. Στις περισσότερες περιπτώσεις ο τρόπος διαβίωσης είναι αποτέλεσμα
προσωπικών επιλογών. Μετά την οικονομική κρίση που τράβηξε το σεντόνι που κάλυπτε
πολλές άλλες κρίσεις, κυρίως διαπροσωπικές και οικογενειακές, με υλικούς
αντιπερισπασμούς, ήρθε μια δεύτερη ισχυρότερη. Για άλλη μια φορά η παγκόσμια
κοινότητα θα δοκιμαστεί στην ύλη και τη ψυχή της. Αυτή η δοκιμασία είναι βαθύτερα
υπαρξιακή από την προηγούμενη. Δεν χτυπά μόνο μόνο το “έχειν” αλλά και το “είναι”.
Ποιοί είμαστε; Οι άφθαρτοι αυτάρκεις νάρκισσοι που έχουμε ότι θέλουμε on demand;
Εκείνοι που με τον ίδιο τρόπο που παραγγέλνουμε φαγητό ή καφέ, έχουμε την απαίτηση
να παραγγέλνουμε ανθρώπους, παιδιά και σχέσεις;
Αν είμαστε τόσο βέβαιοι για τις επιλογές μας που τόσο εύκολα κι απροβλημάτιστα
ανεβάζαμε τόσο καιρό στα μέσα δικτύωσης, γιατί χρειαζόμαστε οδηγίες τώρα που
χρειάζεται να μείνουμε σπίτι μαζί μ’ αυτές; Τελικά γιατί χρειαζόμαστε συμβουλές για να
ζήσουμε στο σπίτι μας;
Οι συνθήκες είναι σίγουρα δύσκολες. Μαθαίνουμε ότι θα έχουν διάρκεια. Θα χρειαστεί να
περιορίσουμε τις μετακινήσεις και τον καταναλωτισμό μας για καιρό. Παθαίνουμε
υστερία και μόνο στην ιδέα χωρίς να έχουμε την εμπειρία. Παθαίνουμε υστερία στη
σκέψη ότι θα στερηθούμε συνήθειες και πράγματα που ουδέποτε αναλογιστήκαμε αν
χρειαζόμαστε πραγματικά και σε ποιά κλίμακα. Απλώς και πριν ακολουθούσαμε οδηγίες
από άλλους που δεν γνωρίζαμε και δεν μας γνώριζαν, δεν γνώριζαν την ιστορία μας κι
εμείς τη δική τους, για το πως έπρεπε να ζήσουμε.
Τώρα λοιπόν θα χρειαστεί να ζήσουμε πιο κοντά από ποτέ με τη δική μας ζωή και με ότι φέρνει μαζί της. Είναι μια ευκαιρία να σκύψουμε πιο σοβαρά στην ουσία της. Να
βάλλουμε ουσιαστικές προτεραιότητες που ξεκινούν από το “υπάρχω” και “συνυπάρχω”
κι όχι από το “έχω ότι έχεις ή δεν έχεις εσύ”. Είναι μια ευκαιρία σε δύσκολους καιρούς,
αλλά πάντα έτσι γίνεται, με τον δύσκολο τρόπο, να επαναπροσδιορίσουμε αξίες κι αυτή τη
φορά, να βάλλουμε πρώτα τις σωστές.
