Λοιπόν, διαμαρτύρομαι εντόνως απέναντι σε όλα αυτά τα ρητά και τα αποφθέγματα που μου έχουν κάψει τον εγκέφαλο, για τη φιλία, τον έρωτα, την οικογένεια και άλλες τέτοιες όμορφες αγγελικές μπούρδες. Ρητά και αποφθέγματα που προσπαθούν να με πείσουν, ότι πρέπει να αγαπάω χωρίς όρους. Αλήθεια τώρα είμαστε σοβαροί; Ότι πρέπει να αγαπάω τον φίλο μου με τα ελαττώματά του. Γιατί, τι φταίω; Ή ότι φιλία είναι να έχεις κάποιον απλά να σε αγαπά! Τι λες ρε μεγάλε, πάρε ένα σκύλο τότε και άσε με ήσυχη ή ότι αληθινός φίλος είναι αυτός που παραβλέπει. Δεν ξέρω αν σας έχει ενημερώσει ο οφθαλμίατρός μου αλλά μετά την πρόσφατη εξέταση, όχι απλώς βλέπω, καλοβλέπω θα έλεγα και δεν παραβλέπω…
Στο δικό μου το κεφάλι, οι σχέσεις έχουν απλοποιηθεί, ίσως γιατί έχω βρει τα όριά μου και τώρα ναι, είμαι αυστηρή, όχι με τους διπλανούς μου αλλά με τον εαυτό μου. Απαιτώ, όχι πλέον από τους άλλους αλλά από εμένα.
Ας καθίσει ο κάθε ένας από εμάς να μετρήσει τις επιλογές του. Αυτές τον έχουν οδηγήσει εδώ. Απλά πράγματα, ένα κι ένα κάνουν δύο.
Είσαι μόνος; Φταις!
Δεν έχεις σύντροφο; Φταις!
Είσαι θύμα; Φταις!
Δεν σε καλούν σε καινούργιες παρέες; Φταις!
Σε θυμούνται μόνο όταν σε έχουν ανάγκη; Φταις!
Το τηλέφωνό σου χτυπάει μόνο για να σου «φορτώσουν» τα προβλήματά τους; Φταις!
Εξαφανίζονται σιγά-σιγά γνωστοί και φίλοι; Φταις!
Τα παιδιά σου μήπως σε αγνοούν; Φταις!
Οι συνάδελφοί σου σε αποφεύγουν; Φταις!
Φταις, πώς να το κάνουμε τώρα. Άσε τι κάνουν όλοι οι άλλοι, άσε τις συμπεριφορές τους. Έλα, να συμφωνήσω μαζί σου ότι όλοι μα όλοι είναι καθίκια. Είναι όλοι καθίκια κι εγώ το μεγαλύτερο στον κόσμο αν θέλεις! Νοιώθεις καλύτερα τώρα δηλαδή; Τι άλλαξε στη ζωή σου αλήθεια; Για πάμε στον καθρέφτη. Έλα μη φοβάσαι, κοίταξε το είδωλό σου. Ξεγύμνωσέ το. Πέτα τα καθώς πρέπει φτιασίδια σου και κοίτα παραμέσα. Σου αρέσεις; Την αλήθεια πες. Σου αρέσεις; Θα άφηνες τη ψυχή σου στα χέρια σου; Θα σου έκανες έρωτα; Θα σου έστελνες λουλούδια; Σε καμαρώνεις; Θα σε εμπιστευόσουν; Θα σε έκανες παρέα ή μήπως θα σε απέφευγες; Κάνεις κέφι να σου μιλήσεις; Να πιείς με τον εαυτό σου ένα καφέ και να τα πείτε ή μήπως τρέμεις την ώρα που θα μείνετε οι δυο σας; Να σε κανακέψεις θέλεις; Να γελάσετε παρέα; Να σε γνωρίσεις στους φίλους σου ή άστο καλύτερα; Τι θα έλεγες για σένα; Άσε κατά μέρους τις ντροπές και την τόσο περιττή και ψεύτικη μετριοπάθεια. Ρε συ θα σε προσλάμβανες στη δουλειά σου; Θα έγραφες μία συστατική επιστολή για την αφεντιά σου; Με λίγα λόγια είσαι αυτό που προσπαθείς εμένα να πείσεις ότι είσαι ή μήπως τελικά είσαι ο λάκκος στη φάβα;
Δεν σου αρέσεις ε; Δεν σου αρέσεις και περιμένεις να αρέσεις σε όλους τους άλλους; Μα γίνεται; Η αγάπη που λες και το δόσιμο δεν έχουν ανιδιοτέλεια. Έλα τώρα αυτά είναι για τα παραμύθια. Η αγάπη έχει πυγμή και δύναμη. Αν εσύ έχεις ισοπεδώσει το είναι σου, εγώ γιατί να πρέπει να σε αγαπήσω; Που να βρω την εκτίμηση να στη χαρίσω και γιατί να το κάνω όταν έχεις εξαφανίσει τα μέσα σου; Ζητάς τι ακριβώς δεν έχω καταλάβει. Να σου εξηγήσει το σύμπαν, ο κόσμος ή μήπως εγώ, τα δικά σου γιατί και τις δικές σου αυτοκαταστροφές; Ποιος σου είπε ότι είμαι κριτής των πάντων; Να κρίνω τις δικές σου αποφάσεις; Γιατί; Δεν έχω δικαίωμα. Δικαίωμα έχω μόνο στην επιλογή. Ούτε καν για συμβουλάτορας δεν κάνω. Επιλέγω λοιπόν να ζω με τα λιγότερα «φταίω» και να ανεβάζω τον πήχη κάθε τόσο και πιο ψηλά. Εσύ τι; Θα συνεχίσεις να νοιώθεις «αδικία» ή θα αλλάξεις τη διαολεμένη ρότα σου για καλύτερα λιμάνια;
Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς μάγκα μου. Κι εσύ κι εγώ.
