Οργή και θυμός,
Για τα βλέμματα τα θολά. Τα βλέμματα εκείνα που ουρλιάζουν και ξεσκίζουν με τις άναρθρες κραυγές τους τα σωθικά σου.
Οργή και θυμός,
Για τα μάτια τα κλαμένα που έμειναν στεγνά.
Οργή για θυμός,
Όχι για τον πόνο που βίωσες, μα για το βρώμικο παιχνίδι του θύματος που έπαιξες. Ενός θύματος που έψαχνε να βρει τα ραγισμένα κομμάτια των ψυχών για να χύσει χυδαία και με χαμόγελο, το δηλητήριό του. Θύτης άβουλων πλασμάτων!
Οργή και θυμός,
Για τα λάθη του παρελθόντος που κράτησες στην αγκαλιά σου σαν το μονάκριβο παιδί σου και αρνήθηκες να αποχωριστείς. Λάβαρο μιας επανάστασης που ποτέ δεν έκανες εγκαίρως.
Που έδεσες τον εαυτό σου, οικειοθελώς, στο σάπιο παλούκι της μοναξιάς σου. Αυτολύπηση.
Που κρύφτηκες πίσω από τα λάθη των δημιουργών σου και χαμογέλαγες κρυφά, με φτιασιδωμένο πρόσωπο περιμένοντας να στήσουν τον ανδριάντα σου. Αλήθεια ποιοι; Οι προδότες της ψυχής σου, το αίμα που σε γέννησε;
Οργή και θυμός …
Για τα ανύπαρκτα λάθη σου! Νόμιζες…
Για τα πικρά σου λόγια για τους νεκρούς, που τους έρανες με λουλούδια και τρισάγια. Ψεύτικα, ίσα για να δικαιολογήσεις την τσάμπα ύπαρξή σου. Πίστη …
Για τις συγγνώμες που δεν είπες, για τις συγγνώμες που δεν ένοιωσες.
Για τα χρόνια που άφηνες τη βόλεψή σου να ριζώνει μέσα σου και να εξαφανίζει το εγώ σου.
Για το ξινό σου προσωπείο με εκείνο το καθώς πρέπει χαμόγελο σου.
Οργή και θυμός…
Για το ανύπαρκτο ψηλό σου ανάστημα,
Για τα βαρίδια που κρέμασες στα πόδια σου,
Για την ανωτερότητα του τίποτα σου,
Για την ψυχή που έθαψες,
Για τις αγκαλιές που δεν έδωσες,
Για το παιδί σου που ξεδιάντροπα χρησιμοποίησες για να κρύψεις τις δικές σου πληγές στη λησμονιά,
Οργή και θυμός …
Για την ντροπή που ένοιωθες κάθε φορά που γινόσουν άνθρωπος.
Για τους ανθρώπους που χρησιμοποίησες για να γιάνεις τις πληγές του προσωπικού σου δήμιου.
Για τις κρυφές, μυστικές σου αποφάσεις που μοίρασαν λαβωματιές,
Για τους πόνους που μοίρασες απλόχερα,
Για τους προδότες που αγκάλιασες και τους φίλους που σκότωσες.
Οργή και θυμός…
Όχι για σένα…
Για τη σκιά που καταβρόχθισε το είναι σου…
Οργή και θυμός γι’ αυτό που είσαι και σιχαίνεσαι κάθε φορά που κοιτάς τον καθρέφτη σου.
Για τις ημέρες που ο ήλιος και η χαρά έγιναν για σένα βασανιστήριο.
Οργή και θυμός για τις ψυχές που έκανες σφαχτάρια στο θυσιαστήριο του φόβου σου.
Βρες τον ήλιο και ακoλούθησέ τον και η κατάρα του προπατορικού αμαρτήματος θα εξαφανιστεί.
Οργή και θυμός για την άνοιξη που δεν αφήνεις να έρθει στη ζωή του παιδιού σου…
Να έχεις όμως το νου σου, η γλύκα της ζωής ξέρει και τρυπώνει εκεί που εσύ έχεις υψώσει βράχια τεράστια και να φοβάσαι την ώρα που θα τη γευτείς. Να φοβάσαι τη γλύκα της, γιατί θα σου θυμίζει ότι έχεις μείνει με το μισότρελο βλέμμα σου, κορμί χωμένο στην παγωμένη αγκαλιά της μοναξιάς σου.
Αλήθεια πες μου, αξίζει;
