Αύγουστος, με τον ήλιο να καίει, την πετσέτα απλωμένη στη ξαπλώστρα, με το βιβλίο μπερδεμένο κάπου ανάμεσα σε αντηλιακά, άμμο, περιοδικά, κινητό, καφέ και τη μουσική από το παραθαλάσσιο μπαράκι να σκεπάζει το μουρμουρητό του κύματος.
Κορμιά αραδιασμένα γύρω μου και μαζί μου, να ξεροτηγανίζονται μετά μανίας κάτω από τον ήλιο. Το γνωστό Αυγουστιάτικο τάμα, να γυρίσω πίσω με άλλο χρώμα λες και αυτό θα άλλαζε τη ρότα της ζωής μου. Κουραφέξαλα. Να αφήσω νου και σώμα να γεμίσουν από τη Θεία ενέργεια του καλοκαιριού. Να ελευθερώσω … Να μυρίσω … και το κινητό να χτυπάει ξανά και ξανά.
«Την τράπεζά μου μέσα» μονολόγησα και για καλή μου τύχη ήταν απλώς η κολλητή μου και όχι οι ανεξόφλητες δόσεις που με είχαν πάρει στο κατόπι.
«Για πες τι έγινε;»
«Σαν τι περίμενες να γίνει; Μια πίπα στα πεταχτά … όμως…»
Μάλιστα. Μια πίπα στα πεταχτά και ένα όμως. Είχα πια σταματήσει να ακούω τι έλεγε η φωνή της φιλενάδας μου. Σκεφτόμουν μόνο το πόσο άσχημα ήχησε στα αυτιά μου αυτή η έκφραση. Αλήθεια τι ζούσα; η ίδια τι ζούσε; οι προσδοκίες μας που πήγαν; κρύφτηκαν; εξαφανίστηκαν; τις καταστρέψαμε; μήπως τελικά αφήσαμε τη ζωή μας να κυλήσει κάνοντας εκπτώσεις με τη δικαιολογία να ρουφήξουμε τη κάθε στιγμή που απλόχερα μας χάριζε;
Έστρεψα το βλέμμα μου στο Σωτήρη, πνιγμένος στη δουλειά, τουλάχιστον κάποιος δούλευε αυτό το καλοκαίρι. Κόσμος χαρούμενος μπροστά του, να λικνίζεται στους ήχους της μουσικής περιμένοντας να παραγγείλει.
Ο Σωτήρης ή ο «hello Sotos», παντρεμένος πενηντάρης, πατέρας δύο παιδιών και αμετανόητα ερωτευμένος με τη ζωή και το Κατερινάκι του. Τώρα πια, όλο αυτό το λες και πρωτότυπο!!!
Ο Σώτος είναι άνθρωπος «λαϊκός», όπως θα έλεγε η μάνα μου. Τι πάει να πει λαϊκός ή τι πάει να πει παρακατιανός; Εγώ πάλι τον καμαρώνω για αυτή τη στάση του απέναντι στη ζωή, τη θετικότητα που έχει όταν κουτουλάει με τις τρικλοποδιές, τη καλή διάθεση, την αγάπη που ζει μέσα του και τη μοιράζει απλόχερα γιατί ο hello Sotos, έχει πολύ αγάπη.
Γνώρισε την Κατερίνα, την ερωτεύθηκε και τον ερωτεύθηκε. Ο Σωτήρης και το Κατερινάκι πρέπει να είναι μαζί γύρω στα τριάντα χρόνια. Αν έχουν περάσει δύσκολα; Για τόλμα να ρωτήσεις …. Από θανατικά μέχρι τα εύκολα εκεί. Σε όλα μαζί και με μία τεράστια πίστη για τη ζωή και ας βρίζει κάθε τόσο την «Αγία Κουκουνάρα» του και τα «πασουμάκια του Αγίου»
Τους χάζευα. Την ώρα της δουλειάς η Κατερίνα δεν υπάρχει, ακούει και τα σχολιανά της. Μπορεί να μην έχει καν πρόσωπο για τον hello Sotos. Όταν κοπάζει η δουλειά όμως, το Κατερινάκι μεταμορφώνεται σε ένα άλλο πλάσμα ίσως και παραδεισένιο και ας φοράει τη ποδιά της κουζίνας και ας ζέχνει τηγανίλα από παντού. Φουσκώνει το στήθος της, τεντώνει το κορμί της και ο Σώτος της κλείνει το μάτι και να’ σου αρχίζουν οι αφιερώσεις και τα ούζα. Όλα για την Κυρά του. Ναι ρε συ Κατερινάκι κι εγώ έτσι θα φούσκωνα αν ήξερα ότι με αγαπάνε.
Το μυαλό μου ξαναγύρισε στη κολλητή μου και στα χάλια μας.
«Μία πίπα στα πεταχτά … όμως…» Αυτό το «όμως» τι το θέλεις; Φαντάζεσαι ότι μπορεί να καταφέρεις να αγγίξεις το όνειρο; Ποιο όνειρο; Το όνειρο ρε φιλενάδα όταν είναι «δανικό» δεν είναι δικό σου, δεν είναι δικό μου, δεν μας ανήκει και κάθε φορά που λέμε «όμως» είναι σαν να αγοράζουμε εισιτήριο για το ταξίδι προς τον συναισθηματικό μας εφιάλτη. Καλώς ήρθατε και προσδεθείτε. Η διαδρομή σας θα είναι γεμάτη αναταράξεις.
Αναμάσησα τις λάθος επιλογές μας. Την έλλειψη αυτοεκτίμησης θα έλεγα και την ξεχασμένη ηθική. Τις λανθασμένες εκείνες επιλογές που με έπαρση θαρρείς, τις έχουμε βαφτίσει «ζω τη ζωή μου ρε» και παραμυθιαζόμαστε μέσα στο περιθώριο που μόνοι μας τοποθετήσαμε τον εαυτό μας. Τα ισοπεδώσαμε όλα κι αν ναι γιατί; Να είναι άραγε παιχνίδια του μυαλού; Πες μου, πως τιθασεύεις το μυαλό; τις διαφορετικές ανάγκες; πως δαμάζεις το ζωώδες ένστικτο που σε οδηγεί σε λάθος διαδρομές, σε ανατροπές και η έλλειψη της προσωπικής σου ισορροπίας σε οδηγεί ντουγρού στην ψυχική σου άβυσσο; Πως αντιμετωπίζεις τις ανάγκες του εαυτού σου, που το λογικό και το πρέπει έρχεται σε απόλυτη σύγκρουση με το γήινο θέλω σου και χάνεις το μονοπάτι της γαλήνης.
Ίσως το ταξίδι των αναταράξεων να τελειώσει όταν έρθεις αντιμέτωπος με την ανάγκη να σταματήσεις να είσαι αιωρούμενο σώμα μέσα στο δικό σου χάος. Ένα πράγμα αναλογίσου, το αντίτιμο. Δεν θα έχεις ποτέ αρκετό απόθεμα για να την αποπληρωμή αυτού του δανείου!
