Άκου, δεν θα βγω στις πλατείες να κάψω τα εσώρουχά μου. Δεν θα τσακωθώ για τις δουλειές στο σπίτι μαζί σου και δεν θα σκεφτώ να κρατήσω το βρακί στο χέρι και να φανεί λίγο η καλτσοδέτα για να σε εντυπωσιάσω. Δεν χρειάζεται να κάνω «φασαρία» για να με προσέξεις, με πρόσεξε η ψυχή σου όταν συνάντησε τη δική μου κι ας μην το κατάλαβες στην αρχή. Θυμάσαι;
Είμαι γυναίκα. Μοιράζομαι μαζί σου το κορμί μου. Σου κάνω χώρο στη ψυχή μου και κρατάω τη θέση σου ζεστή ακόμα κι όταν με πληγώνεις. Σου δίνω τα κλειδιά της καρδιάς μου για να σουλατσάρεις ελεύθερα. Σηκώνω κάγκελα για να σε προφυλάξω από τους μικρούς σου εγωισμούς ακόμα κι όταν δεν πρέπει. Είμαι εκεί όταν πέφτεις για να σε κρατήσω, για να σου γλύψω τις πληγές με το σάλιο μου και να στις γιατρέψω. Κάνω πέρα ότι και όποιον στέκεται εμπόδιο στο διάβα σου, φτάνει να νοιώθεις σιγουριά. Σου δείχνω κάθε μέρα όλα αυτά που θαυμάζω επάνω σου, γιατί βλέπεις υπάρχουν στιγμές που τα ξεχνάς. Είμαι αυτή που θα βάλω τρικλοποδιά σε όποιον πάει να πληγώσει τη σχέση μας, που θα ξεμαλλιάσω εκείνη τη νοστιμούλα που σε έχει βάλει στο μάτι με ένα πλατύ χαμόγελο που το σκοτεινιάζει το αιμοβόρικο μου βλέμμα. «Πίσω μωρή και σ’ έφαγα.» Είμαι αυτή που θα ξοδέψω ώρες ατελείωτες για να χτενίζω τα φτερά σου όταν απρόσεκτα πήγες και τα τσαλάκωσες, έτσι ώστε να μπορείς να πετάς κάθε μέρα και πιο ψηλά και που θα κλείσω τα αυτιά μου σε κάθε κακοπροαίρετο μαντατοφόρο.
Είμαι αυτή που θα στολίσω το σπίτι με τα καλά του, θα ασχοληθώ με κάθε γωνιά του για να ομορφαίνει η ματιά σου όταν μπαίνεις μέσα. Που θα τσακωθώ με όλες τις κατσαρόλες του κόσμου προκειμένου να σου φτιάξω το αγαπημένο σου φαγητό, έτσι ακριβώς όπως σου αρέσει.
Αν το αξίζεις …
Είμαι γυναίκα. Το πιο όμορφο δώρα σου είναι το τεράστιο χαμόγελό σου κάθε φορά που με βλέπεις. Η αγκαλιά σου, που την έχεις μετατρέψει σε κρυψώνα μου και τα χέρια σου που μεταμορφώνονται σε δύο τεράστιες φτερούγες για να με προστατεύσουν από όλα αυτά τα θεριά που με κυνηγάνε. Το πιο όμορφο δώρο σου ήταν εκείνη η πρώτη σοκολάτα και ας μην τρώω τις σοκολάτες. Την έφαγα ολόκληρη για να σε κρατήσω μέσα μου. Είναι εκείνες οι στιγμές στο καναπέ που σου χώνω τη πατούσα στη μύτη και κουνάω τα δαχτυλάκια κι ας σε νευριάζω λιγάκι. Τις ώρες που με βάζεις κάτω και μου ρίχνεις τη κατσάδα της ζωής μου για την αυτοπεποίθησή μου, που κάπου μου παράπεσε στη διαδρομή και που μου έχεις θυμώσει. Για τα ξαφνικά μικρά μας ταξίδια και εκείνο «έφερα τη βαλίτσα, ρίξε μέσα τα ρούχα.» Το καλύτερό σου δώρο είναι τα δύο σου αυτιά, που αντιλαμβάνονται από τον ήχο της φωνής μου «το τι αέρας φυσάει» μέσα στη ψυχή μου. Η ματιά σου που ξέρει και ξετρυπώνει αυτά που πάω να κουκουλώσω. Το ωραιότερό δώρο, είναι οι φορές που μου έκανες εκείνα τα μικρά ανούσια χατίρια μόνο και μόνο για να μου φτιάξεις τη διάθεση. Τη φορά που με άκουσες να κλαίω και παράτησες τα πάντα για να έρθεις να με ταρακουνήσεις.
Το καλύτερο σου δώρο είναι ότι με έβαλες στη ζωή σου και μοιραστήκαμε μαζί τα αγκάθια μας, τα λάθη μας τις ενοχές μας και την κολλημένη τσίχλα που έχει ο κάθε ένας μας μέσα στο κεφάλι του και τι πειράζει αν για όλα δεν καταφέραμε να βρούμε λύσεις; Εμείς τελικά μπορούμε και χαμογελάμε. Το πιο όμορφο απ’ όλα όμως, είναι εκείνα τα «σ’ αγαπώ» σου, που δύσκολα τα λες και κάθε φορά με κάνεις να νοιώθω τόσο πολύτιμη.
Αν το αξίζω …
